Leiden

Gisteravond sprak Birgitta Dolfing voor de laatste keer namens de SP in de Leidse politiek. Ons voormalig raadslid en huidig duo-raadslid heeft een nieuwe baan gekregen en moet daarom noodgedwongen verhuizen. Tijd voor een afscheidsinterview. "Als je mij tien jaar geleden gezegd had dat ik de lokale politiek in zou gaan, had ik gezegd: je bent mal."

Birgitta, je bent vijf jaar geleden in de Leidse gemeenteraad gekozen. Hoe ben je op die plek terechtgekomen?
"Eigenlijk dankzij de ALV. Ik ben destijds door de kiescommissie op een lagere plek gezet, wellicht mede omdat ik aangaf niet meteen op een verkiesbare plek te willen belanden. Ik was toen een grotere haas dan nu. Maar de leden dachten er anders over en wilden mij op plaats 3. Ik dacht toen: wie ben ik om hiertegen in te gaan en bovendien: meer dan 2 zetels zullen we wel niet halen…
De avond van de verkiezing zat ik dus rustig voor de buis. Zie ik opeens: Leiden, SP, 3 zetels. Ik heb de hele flat bij elkaar gegild, geloof ik. Heb de telefoon gegrepen en mijn ouders gebeld. Stond ik daar te gillen: ik zit in de raad, ik zit in de raad. De twijfel of ik het wel zou kunnen, was in een keer helemaal weg."

Je verkiezing kwam dus vrij onverwachts. Hoe verliep de eerste tijd dat je in de Leidse raad zat?
"Oei, wat een gewetensvraag. Daar weet ik eigenlijk inhoudelijk niet zo veel meer van.
Het was wel zo dat de raad voor de helft uit nieuwelingen bestond en we trokken eigenlijk van meet af aan veel met elkaar op. Dat liep eigenlijk dwars door de politieke scheidslijnen heen. En het ´on speaking terms´ zijn is de hele raadsperiode gebleven. Ik was daar wel blij mee, want Leiden stond nou niet bepaald bekend om zijn goede bestuurscultuur. Dus waar ik wel tegenop had gezien was de vraag hoe wij als SP'ers bejegend zouden worden. Dat is me dus erg meegevallen.
Verder moet je echt een heel jaar meegemaakt hebben, van begroting tot jaarrekening en perspectiefnota om te weten hoe de hazen lopen. Dan bouw je geleidelijk aan politiek geheugen op en dat maakt je in de debatten sterker.

Nog een kleine anekdote: bij de installatie van Lenferink als burgemeester werd ik samen met Frederik Zevenbergen (VVD) in de ‘commissie van in- en uitgeleide’ benoemd. Geen idee wat ik moest doen: niemand die je dat vertelt. Sta ik samen op de gang met Frederik die mij vraagt of ik weet wat ons te doen staat. Nou, allebei wisten we noch van de hoed, noch van de rand. Ik was nog blij dat ik – om met Wim Sonneveld te spreken – een knappe rok aan had. We zijn Lenferink plus vrouw en kinderen gaan halen, wisten we eenmaal terug in de raadszaal weer niet of we achter hen moesten blijven staan of dat we op onze eigen plaats mochten gaan zitten. Dat weet ik nu trouwens ook niet meer, maar we zijn eruit gekomen. Deze franje hoort er ook bij."

Met een kleine onderbreking heb je tot 2006 de SP vertegenwoordigd in de raad. Wat zijn je grootste successen?
"Bijvoorbeeld de invoering van andere behandeling van het jaarplan van de politie. Aanvankelijk diende elke partij zijn verlanglijstje in en dan moest je maar zien wat de politie ermee deed. Op mijn voorstel levert nu elke partij een top-5 aan en de politie destilleert hier een grote top-5 uit. Dan ook met uitleg waarom iets wel en waarom iets niet wordt gehonoreerd. Wat mij verraste, was dat Lenferink destijds meeging met mijn voorstel. Jammer alleen dat het dit jaar weer niet zo is gegaan, daar moet hij toch meer bovenop zitten. Zeker nu de gemeente wettelijk gezien de regievoerder is van het lokaal veiligheidsbeleid: dan moet je ook de kaders bepalen.

En ik heb een keer wethouder Pechtold pissig gemaakt. Hij wilde, staande de vergadering, meer krediet krijgen voor een budgetoverschrijding voor het Scheltemacomplex zonder uit te leggen waarom er weer geld bij moest. Toen kreeg ik de rest van de commissie mee. De verstandhouding tussen hem en mij is de rest van de raadsperiode niet meer op temperatuur gekomen.

Bij de begrotingsbehandeling 2006 kreeg ik unanieme steun voor een motie over verkeersveiligheid rondom de scholen. De motie moet trouwens nog steeds worden uitgevoerd, dat is minder.
Ik schijn trouwens ontzettend verbaasd te hebben rondgekeken toen ik ontdekte dat iedereen de motie steunde, dat wekte enige lachlust op.

Over het algemeen voelt voor mij in deze raadsperiode ook niet zozeer een individueel dossier als een groot succes als wel de houding van de collega-raadsleden. Men was bereid naar ons te luisteren en mee te tekenen met moties en amendementen waardoor soms scherpe kantjes van collegebeleid konden worden afgeslepen. En omdat dit de 1e raadsperiode was, vond ik dat misschien belangrijker. In de 2e raadsperiode was ik heel blij dat de motie onderzoek naar verlenging termijn voor duurzame arbeid werd aangenomen - toch ook ervaring van mijn 2e raadsperiode in dit interview gewurmd - al moet de uitwerking ervan scherp worden gevolgd."

In 2006 besloot je om je niet herkiesbaar te stellen. Toch kwam je een half jaar na de verkiezingen terug als duo-raadslid. Miste je het politieke leven?
"Ja, best wel. Ik had me bewust lager op de lijst laten zetten omdat ik vooral na 2005 de combinatie raadslid in Leiden met een fulltime baan fysiek niet nog een periode van 4 jaar zag zitten. Maar ja, het niveau van Alkemade ligt toch lager dan dat van Leiden en de compensatie was weggevallen. Toen Antoine mij vroeg als duo-raadslid zodat ik alleen één commissie hoefde ‘te doen’, voelde ik daar veel voor. Alleen door privé-omstandigheden heb ik nog enige tijd geaarzeld. Maar eenmaal terug voelde het tijdens de eerste vergadering van de commissie Werk en Financiën alsof ik niet weg was geweest. Heel merkwaardig."

Nu ga je verhuizen en je moet daarom noodgedwongen de Leidse politiek verlaten. Ga je je in de toekomst weer politiek inzetten?
"Ik heb in het leven wel geleerd dat ik weinig kan plannen. Ik kan mijzelf wel dingen voornemen en dromen hebben, maar om het een en ander te realiseren is soms meer nodig dan je eigen ikje. En als anderen er anders over denken, houdt het soms op. Maar anderzijds: je moet ook nooit ‘nooit’ zeggen. En als je mij tien jaar geleden gezegd had dat ik de lokale politiek in zou gaan en voor de SP, had ik gezegd: je bent mal.
Maar voorlopig wil ik me volledig richten op mijn nieuwe baan, mijn nieuwe huis en woonomgeving. En even zo min mogelijk verplichtingen aangaan in privé-tijd. Behalve wellicht op het sportieve vlak, want er moeten de nodige kilootjes af. Maar wie weet helpt zwijnenjacht daarbij?
En kom me deze vraag over tien jaar nog maar eens stellen: je weet maar niet wat dan het antwoord blijkt te zijn geweest."

Reageer op evaenlouk.sp.nl