Leiden

Gisteren nam wethouder Roos van Gelderen afscheid van de gemeenteraad, samen met wethouder Robert Strijk (D66) en Paul Laudy (VVD). Het was een prachtige bijeenkomst. De burgemeester sprak als eerste.

De toespraken waren mooi, maar wat het meest opviel was de toespraak van jongeren van Studio Moio voor Roos.
De toespraken zijn te beluisteren via deze site.
https://leiden.notubiz.nl/vergadering/521743/Gemeenteraad%20%20%20%20%20...
en klikt u dan in het rechtergedeelte op 3: afscheid wethouders Roos van...

Tot slot hield Roos ook een toespraak.

"Tja, daar sta je dan, 8 jaar later. Wat pondjes kwijt, grijze haren erbij... Maar wat een bijzondere jaren waren het! En terugkijkend, Wat voor een wethouder ben ik geweest?
Ik heb in de afgelopen jaren veel gehoord: verbinder, idealistisch of zoals weer anderen vonden, naïef? En als ik ergens aangekondigd werd: de wethouder, 'onze' wethouder of de mooiste op z'n goed Leids: onze wethouwster.

De laatste weken zijn zwaar geweest, dat zal iedereen wel begrijpen. Maar er is één voordeel: zoveel lieve reacties uit de stad, soms uit onverwachte hoek. Zoveel waardering met als kernwoorden: grote inzet, zichtbaar, integer, dichtbij, betrokken.
Het heeft me heel goed gedaan en daarvoor wil ik iedereen bedanken.
Maar genoeg over mij....

Vandaag heb ik de mogelijkheid om stil te staan bij de 8 mooie, spannende en soms ook moeilijke jaren.
In de eerste periode had ik naast jeugd, zorg en welzijn ook personeel en
bedrijfsvoering in m'n pakket. Begonnen met Servicepunt71, is iedereen dat vergeten of heeft iedereen het verdrongen? Met toen in de raad een door mij de meest gevreesde criticasters Paul Laudy, later een van m'n liefste collega's. Inhoudelijk ongeveer over alles oneens, maar wél samenwerken. Daar blijkt uit dat je op vele niveaus elkaar kunt vinden.
Dat heeft ook zo gewerkt in de stad en regio. Constant op zoek naar datgeen waar je elkaar kunt vinden in plaats van te benadrukken waarin je verschilt. Samen dezelfde doelen nastreven en daarbij ook weten wat daarin voor een ander belangrijk is, is uiteindelijk veel prettiger en daarmee ook succesvoller dan elkaar te bestrijden.

En het heeft gewerkt, zowel in de stad als in de regio. Vooral op het gebied van de jeugdzorg ben ik daar nog altijd heel trots op.
En als je daar ook het element humor aan toevoegt, is de succesformule compleet.
Juist als je met belangrijke onderwerpen bezig bent, met ernstige zaken, is
relativeringsvermogen en een zekere luchtigheid behulpzaam.

En waar doen we het nou allemaal voor. Niet voor onszelf, grote ego's hebben we al genoeg in de wereld. Nee, we doen het voor de stad en haar inwoners. Een cliché, maar eerlijk is eerlijk, die zijn ook bijna altijd waar. Wat ik in de laatste jaren daarbij vooral heb geprobeerd is het ook echt te dóén, en ook voor iederéén en niet alleen voor de happy few.
Er wordt de laatste tijd vaak gesproken over de zg bubbels waarin we leven en die zijn er ook écht. Soms hebben we echt geen idee in welke omstandigheden anderen moeten leven.
Dat is op zichzelf misschien niet zo erg, maar wél als je je dat niet realiséért. Niet alleen denken vanuit je eigen perspectief, maar je interesseren voor anderen, nieuwsgierig zijn en je verdiepen in een ander, dat zijn belangrijke voorwaarden voor goed beleid, een goede aanpak en een effectieve werkwijze.

En als er éen thema is dat heeft gespeeld in mij periode als wethouder is het wel verandering. (En ik zeg expres verandering en niet het uitgekauwde woord transformatie).
Dat was uitdagend, vooral omdat het gepaard ging met een in mijn ogen idiote snelheid en idioot hoge bezuinigingen.

En de meeste mensen hóuden helemaal niet van verandering. Een van de redenen dat je die verandering dus ook vooral sámen moet doormaken. Confucius zei het al meer dan 2000 jaar geleden: vertel het me en ik vergeet het, laat het me lezen en ik onthoud het, laat het me erváren en ik maak het me eigen! Daar hebben we in Leiden denk ik een goed begin mee gemaakt. We hebben Verandering in Beeld, waar de ervaringen, verhalen van mensen centraal staan en context geven aan alle cijfers die we verzamelen... We hebben de participatie van jeugd een boost gegeven en focusgroepen, ontmoetingsbijeenkomsten enz. enz., zijn talrijk en gewoon geworden. Maar.... blijf ook hier alert op de bubbels, horen en zien
we wel iedereen...? Het zal de komende jaren ons nog flink blijven bezighouden, maar laat Leiden het voorbeeld blijven van een stad die niet systemen, geld of belangen van enkelen centraal stelt maar de menselijke maat.

En dan nog even, hoe kan het ook anders, een warm pleidooi voor de jeugd. Ik noemde in het begin al dat ik trots ben op hoe wij de jeugdzorg hebben vormgegeven. Maar als érgens preventie loont is het hier wel. De eerste 1000 dagen van een mens zijn cruciaal in het hele verdere leven, laten we dat niet vergeten. En laten we ook eens wat meer leren van de jeugd. Denk aan het experiment van de paperclip: vraag wat je ermee kunt doen aan een 4-jarige en je krijgt 30 ideeën, vraag het aan een 8-jarige en je krijgt er 20, vraag het aan een 12-jarige en je krijgt er niet, vraag het aan een volwassene en je krijgt er hooguit een schamele 10. Kinderen en jongeren verdienen écht onze ruimte, aandacht en zorg.

Tot slot, opkomen voor mensen die het moeilijk hebben; een rode draad in mijn werk.
We hebben het vaak over kwetsbare groepen, maar ik vind dat een ongelukkige term.
Vaak zijn de mensen zelf niet kwetsbaar, maar de situatie maakt hen kwetsbaar. Ik zou het zo graag anders zien. Dat we in alles kunnen uitgaan van vertrouwen en ook talenten, betekenis van mensen. Helaas zijn onze systemen vaak nog anders gericht.
Want ik heb het hier niet over de vaak misbruikte term 'eigen kracht'. Ja mensen kunnen heel veel, maar ervan uítgaan zonder goed te kijken en luisteren naar mensen, brengt grote risico's met zich mee. De zorg en ondersteuning moet niet afwezig blijven totdat mensen het écht niet zelf meer kunnen. Nee, de zorg en ondersteuning moet aanwezig zíjn voor mensen, op maat en werken vanuit doelen die niet wíj stellen, maar mensen zélf. Ik raad iedereen, maar zeker ook het nieuwe college en raad dringend aan om het rapport van de WRR 'weten is nog geen doen’ er nog maar eens op na te lezen...
En laten we ook in de komende jaren samen met al die Leienaars die zich willen inzetten voor een ander (en dat zijn er vele, denk alleen maar eens aan de inzet voor statushouders) gelijkwaardigheid, menselijke waardigheid en (ja, voor sommigen van u het ouderwetse begrip) solidariteit centraal blijven stellen.

Ik dank iedereen met wie ik in de afgelopen jaren gewerkt heb. Natuurlijk mijn fractie en gemeenteraadsleden, voor alle geduld en wijze lessen die ik van hen heb gekregen. Het college, met in het bijzonder Robert, die 8 jaar lang zo'n fijne collega is geweest voor mij. En Henri, die niet alleen de beste, maar ook (en dat weet misschien niet iedereen) de liefste burgemeester van Nederland is.

Ik dank alle ambtenaren, voor alle goede adviezen en ondersteuning. En in het bijzonder natuurlijk, Lulu, Willemijn en Frits. De laatste is 8 jaar mijn steun en toeverlaat geweest en gaat binnenkort van z'n welverdiende pensioen genieten. En niet te vergeten dank ik die lieve bodes, stoere bewakers, schoonmakers.
We hebben een hoop lol gehad en ik zal jullie allemaal zeer missen.

Lieve Lisa, Eva en Thomas, jullie waren, zijn en blijven natuurlijk het allerbelangrijkste voor mij (ook al hebben jullie misschien wel eens anders gedacht). Dank voor alle geduld, ruimte en steun die ik van jullie heb gekregen.

Het is tijd om afscheid te nemen en verder te gaan. Ik wens het nieuwe college, raad en organisatie veel succes, plezier en wijsheid toe.
Maar bovenal: laat je raken door mensen!"

Al met al een prachtige en waardige afsluiting van Roos' wethoudersperiode. Na afloop was er een druk bezochte receptie in de Hooglandse Kerk.