Leiden

Ons SP-raadslid Louk Rademaker schreef dit opinieartikel, dat vandaag verscheen in de NRC Next.
Stelt u zich voor: u bent lid van een vereniging die tot doel heeft om uw salaris en pensioen te verdedigen.
Op een zonderlinge dag besluit het bestuur van uw vereniging een akkoord te ondertekenen waarmee uw pensioen in feite afhankelijk wordt van de grillen van een stel idioten op de beurs.
Stel dat u dan zegt: ‘Nee, dat wil ik niet, dat is een casinopensioen.’ Dan bent u een radicaal en u ondermijnt daarmee de eenheid binnen de vakcentrale.
Althans, dat is de visie die NRC Handelsblad vorige week maandag als feit presenteerde in het artikel “Oproer en onrust in FNV nu compleet”.

Het verbaast mij ten zeerste dat de NRC de schuld van het conflict binnen de FNV legt bij de ‘radicalen’.
Als de zogenaamde ‘gematigden’ niet zonodig het huidige akkoord wilden ondertekenen, kan ik u verzekeren dat er geen conflict was geweest. En diezelfde ‘gematigden’ zetten juist de druk op de ‘radicalen’: als de FNV niet akkoord gaat, is het gedaan met de invloed van de bond.
Dat noem ik ironisch: u moet akkoord gaan met iets wat u niet wilt, om uw invloed te behouden.
Zodoende wordt de eenheid binnen de FNV verstoord door een bestuur dat willens en wetens een pensioenakkoord sluit waar een ruime meerderheid van de vakbondsleden tegen is.
Overigens, vakbonden hebben nog nooit invloed verkregen door zich begripvol op te stellen tegenover werkgevers die hun rechten wilden beperken.
De 40-urige werkweek, het minimumloon, onze pensioenen zijn allen tot stand gekomen door stakingen en harde eisen van de vakbonden. Zeker niet door compromisbereid te vergaderen met kabinet en werkgevers.
Dat in het na-oorlogse Nederland desondanks jarenlang een compromisvol poldermodel stand heeft gehouden is met name te danken aan het feit dat de stijgende welvaart terecht kwam bij alle bevolkingslagen.
Echter, de rijkdom die ons land heeft verworven sinds de jaren ’80 is vooral bij de rijkste deel van de bevolking terecht gekomen. De exorbitante zelfverrijking van werkgevers en topmanagers is dan ook de voornaamste reden van het naderende einde van het poldermodel.
Door het huidige akkoord van de ‘gematigden’ maak ik mij oprecht zorgen of ik over veertig jaar nog het pensioen krijg waar ik nu voor spaar. Mijn enige hoop ligt bij de zogenaamde ‘radicalen’, die deze geuzennaam hebben verkregen door simpelweg hun vakbondsplicht te vervullen: op te komen voor mijn rechten als werknemer.

Meer informatie: Louk Rademaker, lrademaker@tomaatnet.nl, 06-25563389